آیا درباره انگیزه های ساخت محصولات مصنوعی از روی نمونه های فناپذیرِ زنده و طبیعی همچون میوه، گیاه و جانور فکر کرده اید؟ به این سوالات می توان پاسخ هایی مفصّل و طولانی داد ولی اگر بخواهیم مختصر و کوتاه توضیح دهیم باید بگوییم که برخورداری و نگهداری پدیده های طبیعی، گاهی به اندازه ای دشوار، پر هزینه و زمان بر است که چاره ای جز استفاده از نوع مصنوعی آن باقی نمی ماند.

 قصه چمن مصنوعی از آنجا شروع شد که باشگاه های فوتبال آمریکایی، از تخریب و بازسازی دائمی زمین های چمن طبیعی خود و هزینه های تحمیلی آن به سطوح آمده بودند.

ورزش راگبی به دلیل اندام نیرومند و تحرّک شدید بازیکنان، تنش های قابل توجهی را به چمن طبیعی وارد می کند و زمین چمن به سرعت دچار زوال و نابودی می شود.
به همین دلیل مالکان و مدیران باشگاه ها همواره در رویای دستیابی به یک زمین چمن همیشه سبز و دائمی بوده و درخواست خود را با نوآوران صنعت در میان می گذاشتند. سر انجام با پیشرفت صنایع پلیمر و نساجی و به کارگیری شیوه های خلاقانه، نخستین چمن مصنوعی جهان در اوایل دهه 60 میلادی تولید و عرضه شد.